Mój pierwszy biznes

To będzie post z przymrużeniem oka, ale przy niedzieli w taką pogodę (u mnie jest bardzo ładnie!) powinien być odpowiedni  :)

Kiedy miałam może z 11 lat byłam wielka fanką komiksów z Kaczorem Donaldem. Kocham je z resztą do dziś, ale wydaje mi się, że przeczytałam już wszystkie i żaden nie jest w stanie mnie zaskoczyć. Ale nie o tym. Jeśli ktoś z Was wie kim jest wspomniany Kaczor, ten wie, że gość miał trzech siostrzeńców – Hyzia, Dyzia i Zyzia. To moi ówcześni idole – typowi spryciarze :) W wolnym czasie sprzedawali lemoniadę! Z resztą, nie tylko – w wielu odcinkach robili różne biznesy i nie jestem pewna czy to nie im zawdzięczam moje dzisiejsze moje zajęcia :)

W każdym razie, w któreś gorące lato namówiłam koleżankę, żebyśmy zamiast udawać Spice Girls zbudowały stragan z lemoniadą. Wiele nie myśląc zorganizowałam deski, które były elementami starych mebli znalezionych w garażu i zabrałam się za ich skręcanie (okazuje się, że już wtedy byłam “złotą rączką” :)).

Efekt wyglądał mniej więcej tak (raczej mniej :)) – tyle, że w tle zamiast takiej pięknej scenerii było typowe wielkomiejskie osiedle i bloki :) 

Koszt produkcji lemoniady był idealny, bo wynosił zero (woda przegotowana + cytryna buchnięta z kuchni :). Miejscówka tez była niczego sobie, bo na blokowym podwórku – w drodze do supermarketu (jakież to było wtedy intuicyjne! A do dziś nie zawsze ludzie rozumieją, że sklepy powinny być usytuowane przy dobrych  szlakach komunikacyjnych :)). Okazało się, że ludzie te lemoniadę kupowali (nie były to może tłumy, ale na lody się uzbierało :)). Patrząc z dzisiejszej perspektywy nie mam pojęcia czemu oni to robili. Podejrzewam, że po prostu chwytałyśmy za serce swoją pomysłowością, upartością i otwartością w ich naganianiu do naszego straganu :)

Nie wiem czy w dzisiejszych czasach coś takiego by przeszło. Nie wiem czy ktoś nie uznałby takiej zabawy za niestosowną? Jeśli tak, to czy nie jest to największy grzech na przedsiębiorczości – uczyć dziecko, że coś w takim zachowaniu jest nieodpowiedniego? Dawno nie widziałam dzieci bawiących się w podobny sposób, a przecież to rozrywka jak każda inna (na pewno lepsza niż “tablety uspokajające” z reklamy jednego z operatorów komórkowych…) tylko bardziej pożyteczna na przyszłość…

Dziś uważam, że za wszystkie moje zrealizowane pomysły odpowiedzialna jest moja babcia, która powtarzała mojej mamie, że ma mnie nie ograniczać, że muszę dawać upust mojej kreatywności i uczyć się na błędach. Gdyby dziś babcia żyła to bym jej mówiła codziennie, że to była najlepsza rada jaką mogła dać :)